Zielenrust
1. Op Twitter zit ik me dagelijks druk te maken over de beeldvorming in reguliere media en op sociale media. Te weinig mensen nemen mijns inziens hun verantwoordelijkheid als het gaat om de giftige cultuur van leugens en haat die momenteel het internet en de politieke fora beheerst. Gisteren heb ik me moeten inhouden toen heel Vlaanderen ging #tweetenzoalsTheo. De memes verspreidden zich als een olievlek, ook onder mensen die best zouden kunnen weten wat het probleem is met memes maken over nieuw‐extreem‐rechts. Nieuw‐rechts leunt op een sterke meme‐cultuur. Daarom is het zo riskant om hun boodschap in ludieke beelden belachelijk te maken, je versterkt alleen maar hun propagandamethode. Vooral in Vlaanderen, dat zichzelf al jaren geleden op twee nationalistische regeringen trakteerde, lijken verstandige mensen niet door te hebben wat hun geginnegap voor effect heeft op de populariteit van het extreem‐rechtste gedachtegoed. Ik zie weldenkende mensen zichzelf elke dag opnieuw grappig vinden omdat ze de nationalisten weer zo gevat te kakken hebben gezet, terwijl die nationalisten lekker achterover kunnen leunen omdat anderen hun publiciteit verzorgen. Moedeloosmakend. 2. De pimpelmezen hebben eieren. Dat weet ik niet zeker, omdat ik ze a. niet durf te storen en omdat b. het deurtje van…
Het echte leven
1. Het is mooi buiten, maar ik had zoveel werk dat ik er de afgelopen weken weinig kwam. Wannes en ik doen verplichte wandelingetjes om te voorkomen dat we de hele dag zitten te zitten, maar als ik echt veel werk, word ik monomaan en vergeet ik al die dingen die zo heilzaam voor me zijn. Het is jammer dat monomaan werken zo lekker is, zo verslavend. Suizend surfen op je alertheid tot je merkt dat het uiteindelijk nergens goed voor is. Het voelt als discipline, maar het is een gijzeling door je taakspanning, je weet wel, die boog die doet alsof hij een boog is, maar die slechts de lucht in wil; als een koepeltentje dat je in je eentje opzet. Het was een van de dingen die ik leerde de afgelopen maanden: dat monomaan werken lekker lijkt, maar dat niet is. 2. Er was ruzie gisteren op Twitter. Daar bemoeide ik me niet mee, hoewel mijn handen jeukten, want je kunt mij niet sneller uit de tent lokken dan een onzuiver debat te voeren, maar aan ruziën op internet doe ik niet meer. Dat lijkt overigens gemakkelijker dan het is. Het afgelopen jaar moest ik vooral de ruzies…
Wil je ook zelfoogsten?
Leuvenaars (en omgevingenaars) opgelet! Mijn plan was om een ode aan de zelfoogst te schrijven, maar ik vind het eigenlijk veel plezieriger om me nog even over te geven aan mijn totale gebrek aan inspiratie. Gewoon lekker niet schrijven. Maar … de geweldige plek waar ik en Wannes groente oogsten heeft nog plaats voor nieuwe oogsters, de tijd dringt en ik gun het jullie allemaal van harte. Drie jaar geleden begonnen we ermee, en het is een van de fijnste nieuwigheden van de afgelopen jaren. Het is heel fijn om op het veld te zijn, het is fijn om te weten dat je een bedrijfsmodel steunt waar de boer van kan leven, het is fijn om bedden vol biologische groente tot je beschikking te hebben, het is fijn om zo ook aan de biodiversiteit rond Leuven bij te dragen, het is fijn om je na verloop van tijd geen stadse sukkel meer te voelen, het is fijn om heel betaalbare, bijzonder lekkere groente te eten, het is fijn om à volonté te plukken en te graven, en het is fijn dat onze boer weet wat lekker eten is. Mocht je interesse hebben in zelfoogsten in de omgeving van Leuven, dan…
Het ligt ook aan die fucking tofoe
Al jaren probeer ik tofoe te beheersen. Omdat ik het handig vind, zo’n brok eiwitten die je eender welk smaakje kunt geven, omdat het goedkoop is en omdat ik het niet uit zou kunnen staan als het me niet zou lukken om er iets lekkers van te maken. Doorgaans ging het niet zo voorspoedig, vermoedelijk meestal door mijn eigen toedoen, ik ben een grillige kok. Ervaren, gedreven en met duidelijke ideeën over hoe iets zou moeten smaken, maar ook ongeduldig, overmoedig en nonchalant. Die combinatie leidt 90 procent van de tijd tot succesvolle experimenten, maar tofoe zit op de een of andere manier altijd in die 10 procent smerige maaltijden die ik ons voorschotel. Mijn geschiedenis met tofoe zou je ook grillig kunnen noemen. De allereerste keer dat ik tofoe at, was op de lagere school. Ik bleef eten bij een jongetje uit de klas dat reformwinkelouders had en we kregen droge rijst, groene slierten, enorme witte blokken tofoe, en daar dan een heel bord van. De tijd die verstreek tussen mijn eerste brok tofoe en de bodem van dat bord herinner ik me nu nog. In de jaren erna kreeg ik tofoe in verschillende verschijningsvormen aangeboden en soms was…
Gelijkspel
Als Nederlandse feministe sta je altijd met 1–0 achter in gesprekken met Vlamingen over emancipatie. ‘Hoe kan het toch dat Nederlandse vrouwen altijd de achternaam van hun man aannemen?’ hoor je dan. Schoorvoetend moet ik in zulke gevallen bekennen dat mijn moeder inderdaad nog de naam van haar echtgenoot aannam, terwijl de moeder van mijn Belgische man fier onder eigen vlag leeft. Dus ja: 1–0. ‘En Nederlandse vrouwen werken toch massaal deeltijds?’ is doorgaans het volgende onderwerp dat ter tafel komt. Dat zou dan 2–0 moeten zijn, maar dan begin ik toch te sputteren en ja en nee tegelijk te knikken of schudden. Want ja, Nederlandse vrouwen werken het meeste deeltijds van alle Europeanen, en ja, er zijn talloze redenen waarom die grote hoeveelheid parttimers wijst op een gebrek aan emancipatie. Maar in België werken de mannen dan weer opvallend weinig deeltijds, en wat is emanciperender: je beiden over de kop werken of allebei meer tijd hebben voor zaken die ook gedaan moeten worden? Deeltijds werken kan ik iedereen aanraden. Mij lukt het doorgaans niet omdat ik een onzakelijke zelfstandige ben, maar die fases in mijn leven dat ik voldoende kon verdienen in minder dan 40 uur wist ik direct…
De allerslechtste strategie is een blijvertje
Soms voel ik me onvolwassen als de pest. Dat gebeurt bijvoorbeeld als ik een elektriciteitsprobleem heb. Stroom afzetten, kroonsteentjes open schroeven, draadjes gescheiden houden, kleuren checken, tot zover kan ik er nog wel iets mee, maar als de basics niet toereikend zijn, voel ik me kinderlijk afhankelijk van de mensen die wel de moeite hebben genomen zich te verdiepen in elektriciteit. Écht volwassen mensen dus. Het lichtpunt in de middenkamer piept al sinds we hier woonden. We hadden allerlei deductie‐oefeningetjes gedaan: andere lamp, zelfde lichtpunt, zelfde lamp, ander lichtpunt, maar het resultaat was niet zo simpel dat we gewoon een nieuwe lamp moesten kopen en dus parkeerden we het probleem in het hoekje met problemen die te moeilijk zijn om op te lossen. Het parkeren van het probleem was nog lastig, want het was donker in de middenkamer en ik werk daar. Zodra het té donker werd en ik toch maar even het licht aandeed, begon het lichtpunt te piepen. Niet heel hard, en ook niet heel aanwezig, maar wel áltijd, en net indringend genoeg om niet te kunnen onthoren. Het probleem parkeren, was dus een illusie, want het was altijd óf donker, of er was een piep. Terwijl, het…
Dominante vrouw
‘Zou je misschien zelf je kleren goed willen draaien? Anders ben ik eindeloos bezig alle broeken, truien en t‐shirts om te keren.’ Ik had me ingehouden. Al een tijdje. Omdat ik een dominante vrouw ben, en ik dat niet wil zijn. Voor je het weet moet Wannes alles doen zoals ik het doe, en daar wordt niemand beter van. Maar dit kostte me tijd. Veel tijd. Alle broeken goed draaien, het binnenste binnen, het buitenste buiten, zoals het hoort. Dus ik zei er toch maar wat van. Niet ongeduldig, nee, zo neutraal mogelijk, want ik wil geen zeikerd zijn. Maar ik wil ook niet eindeloos broeken terugdraaien als dat niet nodig is. ‘O,’ zei hij. ‘Moest dat niet?’ ‘Moest wat niet?’ ‘Alles binnenstebuiten keren? Ik doe dat speciaal voor jou.’ Ik wilde doorvragen, voor mij? Hoezo dat? Maar ineens wist ik het weer. Toen zijn zus ging trouwen, al meer dan tien jaar geleden, had hij eens een fluwelige jeans gekocht. Een zachte, met een speciale glans. Donkerbruin. Heel mooi. ‘Die moet je maar binnenstebuiten keren voor je ‘m in de was doet,’ had ik toen gezegd. ‘Dan heb je kans dat we die mooi houden, met dat harde Leuvense…
De Blije Bukster wordt vandaag 14
Dertien jaar geleden plaatste ik dit verhaal voor het eerst. Sindsdien plaats ik elke 14 februari het verhaal van De Blije Bukster: een ode aan de dag dat ik mijn stoute schoenen aantrok, waarna ik mijn stoute veters en de perfecte man strikte. Wannes heette in 2005 op internet Yuri Maanzand Vandaag veertien jaar geleden was ik in staat van ex. En als ik ergens geen zin in had, was het wel om in staat van ex zijn. Ik wilde wilde romances, hete hartstocht en bakken vol aandacht. Maar goed, als je nog niet zo lang in staat van ex bent, dien je wat geduld te hebben. En daarvoor moet je dus niet bij mij zijn. Geduld. Ik weet niet eens hoe je het schrijft. Ik kan bijzonder slecht afwachten. Mijn handen zijn voor het heft gemáákt.Dus terwijl ik in alle staten van ex was, brak er ineens een Valentijnsdag aan. Doorgaans vergeet ik Valentijnsdag keihard, maar nu was er werk aan de winkel. Ik heb geen Valentijnsdag nodig om verleidelijke briefjes te schrijven, ik kan immers erg slecht afwachten, zodoende neem ik regelmatig zelf het heft in handen. Maar een dag dat je zonder humbug al je poet kunt…
Maartje bij De Wereld Vandaag over een omstreden woord
Op dinsdag 11 december 2018 vroeg Ruth Joos in De Wereld Vandaag op Radio 1 of ik toelichting wide geven bij deze tweet. Hier kun je het fragment beluisteren. Wil je meer weten over de ‘zonden Israëls’ waar Ruth Joos het over heeft, lees dan het stukje dat ik schreef over de ranzige reacties op deze tweet.
Een goede week
De afgelopen week had ik een goede week. Er was veel werk, na een jaar met veel te weinig werk, ongelooflijk veel klootzakkerig gedrag van mensen die belangrijk voor me zijn of waren, en veel te veel stress. Het voelde goed: eindelijk weer goed kunnen focussen op werk, nuttig zijn, zelfvertrouwen kweken, vergeten hoe waardeloos ik me voelde, hoe genaaid en hoe dom. En omdat ik de afgelopen maanden op de valreep ben ontkomen aan aan een totale instorting had ik de afgelopen week ook een gevoel van trots: TOCH NOG EEN GOEDE WEEK IN 2018! ONGELOOFLIJK! Dat is de optimistische versie van het verhaal. De pessimistische is: de afgelopen week merkte ik dat je een stressstoornis die je waarschijnlijk al je hele leven meedraagt, niet zomaar de nek omdraait. Je kunt allerlei trucjes hebben om jezelf in toom te houden: goed slapen, goed eten, naar buiten, bewegen, ontspannen, en toch kan het leven je gewoon pootje haken en dan blijk jij toch weer diegene met die stressstoornis te zijn. Gesprekshygiëne Sociale media zijn voor mij als alleenwerkende freelancer in allerlei opzichten een verrijking. Ik beschouw mijn gesprekspartners daar als surrogaatcollega’s, ik krijg er de broodnodige aanspraak, ik gebruik de…
Aan de oever van het bluswater
Op Twitter fulmineer ik nogal tegen een aantal serieuze journalistieke media met een groot bereik. Ik kijk naar nieuwskeuzes, gekleurde formuleringen, prioriteiten en de mate waarin journalistieke principes gehanteerd worden en ik maak me grote zorgen. De angst slaat me om het hart als ik de gemakzucht zie waarmee commercie, snelheid en onversneden partijdigheid prioriteit krijgen boven journalistieke uitgangspunten. Terwijl in deze tijd van steeds meer en snellere informatie, meningen en discussies, en steeds meer grootschalige misleiding en groteske beeldvorming de rol van de journalist zo belangrijk is. Bluswater Maar jij weet niet waar je het over hebt, zeggen mijn critici vaak. Jij bent docént Journalistiek, jij staat niet met je poten in het bluswater. Ik snap die kritiek wel, als kind dacht ik dat ook. Als je echt goed was, werd je beroemd, als je slechter was, werd je eventueel de leerkracht van anderen. Maar de gedachte is dus wel kinderlijk. Zo realiseerde ik me als tiener dat Michael Jackson een dansleraar had. Er was dus iemand die nog beter dan Michael Jackson wist hoe je moest dansen. En zelfs mijn gymleraar bleek zelf een gymleraar te hebben. Dat vond ik eerst uiteraard niet verenigbaar met het idee dat…
Digitaliseer je cassettebandjes toch maar wel direct
Let op, ik heb een advies. Volg mijn advies en je zult je afvragen waarom ik dit advies niet eerder heb gegeven. Zoals ik me afvraag waarom ik dit advies niet eerder heb gekregen. Misschien volg je mijn advies, gaat alles van een leien dakje en vraag je je af: vanwaar die dringende toon? Was dat nou zo moeilijk? Dan ben je een mazzelaar. Ik ging namelijk mijn cassettebandjes digitaliseren. Dat had ik me al veel eerder voorgenomen, want toen ik in 2005 voor het eerst een cassettebandje digitaliseerde, dacht ik: dat moet ik eens doen met die cassettes van vroeger met kinderstemmen en vage sessies in oefenruimtes. Schietgebedje Dus hing ik ruim dertien jaar later eindelijk mijn laptop aan de stereo, deed er een bandje in en hop: record. Maar het bandje blokkeerde, het cassettedeck sloeg af en ik kon niets doen, niet luisteren, niet spoelen, niet opnemen. Alleen erin en eruit. Bandje stuk. Ik probeerde een ander bandje, en nog een, en nog een, maar het apparaat sloeg steeds af. Cassettedeck stuk. Dacht ik. Dus we kochten een tweedehands cassettedeck van een oude meneer in de buurt. Prima ding, schoon, goed merk, had altijd binnen gestaan, koopje. Ik…
Fristi, de sluippoes
Laat me jullie het verhaal van Fristi vertellen. Het is een verhaal van botsende belangen en gewetensvragen op een stukje grond van vijftig bij vijftig meter. De zoveelste loyaliteitscrisis in mijn leven. Fristi is de buurpoes. Een pikzwarte kat met gele ogen, die als twee druppels water lijkt op onze poes Choco, even zwart, even groot, ware het niet dat Choco’s ogen groener zijn en haar gestalte iets dunner. Fristi heeft een huisgenoot die doof is. Hoe die kat heet, weet ik niet, maar ook dat is een zwarte kat, even groot, een iets andere oogkleur en een iets steviger lijf. Drie zwarte poezen van hetzelfde formaat op een klein stukje grond. Met als gevolg: we hebben de afgelopen jaren regelmatig de verkeerde poes gesust dan wel uitgejouwd. Waterpistooltje Het dove huisgenootje van Fristi zien we niet zo vaak, maar Fristi zien we regelmatig, want een ander belangrijk verschil tussen Choco en de buurpoes is het karakter. Fristi was niet snel bang te krijgen, er zijn keren geweest dat ik voor haar neus in mijn handen klapte en ze tóch bleef zitten, terwijl Choco al schrikt als je met je ogen knippert. Omdat Fristi geneigd was om ons terras en…
Meewerken aan ruim een halve meter kunst
Dit jaar mocht ik als schrijfcoach meewerken aan een halve meter kunst. Muzikant, beeldend kunstenaar en schrijver Peter Blom, beter bekend als PB Delic bracht onder de naam Delic een schitterend product uit, in gigantisch formaat en met een gelimiteerde oplage. Kidnap at the Noodleshop. Acht schilderijen, heel mooi afgedrukt in het boek, acht tracks op vinyl en een verhaal bestaande uit acht hoofdstukken. Ik vond het inspirerend en eervol om eraan mee te werken. • Als je het boek + vinyl wilt kopen, kijk dan op de site van Delic. • Mocht je alleen de muziek willen beluisteren dan kun je terecht op Spotify. • Wil je mij ook als schrijfcoach? Kijk dan hier voor meer informatie.
De invloed van Peirce Coggeshall op je relatie
Ooit werd het wachtwoord van een van mijn oude mailadressen gejat. Net als een deel van jullie wachtwoorden, trouwens. Mocht je willen weten of ook het jouwe verduisterd werd, dan moet je even op deze site kijken. Maar goed, het mijne was al heel lang geleden gestolen én onklaar gemaakt. Het wachtwoord doet geen dienst meer. Niettemin was het intimiderend toen ik vanochtend het mailtje vond van de scammer met de welluidende naam: Peirce Coggeshall. Peirce had mijn oude wachtwoord – laten we zeggen dat het ‘koekjes’ was – dreigend in de subjectregel gezet met mijn naam ervoor: maartje – koekjes. De eerste zin luidde: ‘Je wachtwoord is koekjes.’ Ook al wist ik direct hoe Peirce aan dat wachtwoord kwam, toch werd ik extra alert. ‘Laten we het meteen even hebben over waarom ik deze e‐mail stuur’, schrijft Peirce. ‘Ik heb software geïnstalleerd op die‐en‐die pornowebsite die jij onlangs bezocht to have fun (you know what I mean)’. Hij vervolgt: ‘Toen je aan het kijken was, heb ik zowel je scherm als je webcam overgenomen en ik heb alle contacten uit FB‐messenger en je adresboek verzameld.’ Peirce windt er geen doekjes om. Om een lang verhaal kort te maken: Peirce…
