Schrijfles
Hoe ik erheen wandel, licht gespannen, ruikend onder mijn oksel, ademend in mijn hand. Een pepermuntje. Ik merk de zon op, maar de warmte komt niet binnen. Ik dwing mezelf: ontspan, relax, voel de warmte, de zon. Ik repeteer het gesprek. In gedachten. Wat wil ik zeggen? Hoe wil ik het zeggen? Hoe zal het aankomen? Te hard? Te zacht? Zinvol? Teleurstellend? Zal ik het ooit weten? En de terugweg. Stuiterend. De zon komt binnen. Eindelijk. Het stroomt. Opluchting. Voldoening. Ik zie de vogels, de gekke bosjes langs de weg, de rekwisieten op de vensterbank van het huis om de hoek. Ik hoor mezelf praten, in gedachten, hoe ik het zei, de ogen van de ontvanger. Kwam het aan? Was het goed? Ik weet het niet. Maar de tijd verstreek, dat is de overwinning. Ik leef me in: hoe voelt ze zich? Met genade gefileerd, en toch genadeloos onder de loep genomen? Met respect behandeld, en toch de ene knauw na de andere? Precies wat ze wil, en toch alles wat ze vreesde? Uitgekleed door mijn oordeel, getooid met mijn enthousiasme? Het vergt veel. Een op een. Iemands gedachten op papier. En dat ik daar dan op schiet, want dat…
Octaafje
In mei stopte ik met roken en sindsdien heb ik er een octaafje bij. In de hoogte uiteraard. Het is een leuk octaafje, een dat de kop opsteekt bij enthousiasme of de slappe lach, en soms als ik verontwaardigd maar niet boos ben. Kortom: een verrijking van mijn leven. Vorige week was ik aangeschoten, en toen besefte ik het, van het octaafje. Ik hoorde mijn enthousiasme door de tuin galmen en dacht: hee, zo heb ik nog nooit geklonken. De volgende dag tijdens een wandeling was Wannes me aan het plagen en tijdens het kirren hoorde ik het weer. Ik vroeg hem of hij het ook gemerkt had, van dat octaafje. Ik deed voor welke tonen ik bedoelde en hij zei jaaaaa, zo leuk, en zo we belandden we opnieuw in de slappe lach. Sindsdien werkt het twee kanten op, niet alleen heb ik er een octaafje bij als ik de slappe lach heb, ik kan ook de slappe lach krijgen door alleen maar over het octaafje te beginnen. Vandaag stuurde ik hem een berichtje met de vraag of we zouden lunchen. Ik begon het berichtje met de aanduiding [octaafje] en het werd prompt een dolle boel aan tafel. Wat…
Ik moet mijn auteurs af en toe flink laten schrikken
Dankzij het fantastische weblog Brain Pickings dat ik al jaren volg, botste ik weer eens op de schrijftips van Margaret Atwood. Het aardige aan haar schrijftips is dat ze zelf een spanningsboog in zich hebben. Ze begint met heel kleine wenken, supergedetailleerd, om je later omver te blazen met het schrijfadvies der schrijfadviezen: stop met zeuren, want je doet dit jezelf aan. Door de schattigheid van de eerste tip (neem twee potloden mee in het vliegtuig) zie je de plottwist van niemand-heeft-je-verdomme-verteld-dat-je-móest-schrijven-dus-zeik-niet helemaal niet aankomen, en mede daarom komt dat advies zo hard binnen. Waarmee die opbouw op zichzelf een schrijfadvies is: benut alle mogelijkheden van het genre! Ik geef zelf schrijfles en verzin dus dagelijks schrijfadviezen. In de tekst op deze site waarin ik mijn werkzaamheden aanprijs, noem ik mezelf schrijfcoach én schrijfjuf, en vooral als ik over die eerste rol nadenk, kan ik leren van deze aanpak van Atwood: neem je auteurs mee in jouw verhaal over schrijven en laat ze af en toe eens flink schrikken. Momenteel werk ik aan een syllabus Hoe begin ik aan een het schrijven van een boek waarin ik een stappenplan uitwerk voor de hulpvraag die ik het meeste krijg: hoe begin…
Slapeloos
Vandaag schreef ik op Twitter: ‘Als ik vrijwel niet heb geslapen, zoals vannacht, ben ik een sucker voor de liftmuziek die de NOS achter de kabelkrant plakt.’ Ik kreeg de vraag waarom ik zo slecht had geslapen en ik had daar wonder boven wonder een antwoord op: 1 september. In België duurt de vakantie van 1 juli tot 1 september en hoewel ik daar als zelfstandige erg weinig mee te maken heb, suis ik per ongeluk elk jaar toch een beetje mee op de hype. Want ook al ga ik doorgaans al in juni op vakantie en ben ik dus in augustus alweer lang en breed aan het werk, 1 september voelt als de deadline voor al die vage goede voornemens die ik in mijn vakantie maak. Je weet wel, dat gevoel dat je alles volkomen anders gaat doen als je weer thuis bent. Daar kan ik in juli en augustus altijd een beetje mee smokkelen, want mijn eigen vakantie mag dan wel al enige tijd voorbij zijn, het voelt toch nog een beetje als vakantie met die stilte in je mailbox en die hittegolven die elkaar verdringen. Maar op 1 september is ook die smokkeltijd voorbij en dan zet…
Niks
Ik weet niet meer wanneer het was dat ik stopte, ik denk in december, maar misschien was het al januari. Ik weet nog wel waarom. Wannes vroeg: ‘Maar als je nagaat waar je op dit moment écht over zou willen schrijven, wat is dat dan?’ Mijn antwoord was: ‘Niks.’ Er viel een stilte. Het voelde obstinaat. Het leek alsof ik alleen uit kregeligheid ‘niks’ antwoordde, want er was altijd ‘iets’ geweest. Deze ‘niks’ was een pose, hoopte ik, om te verbergen dat er wel ‘iets’ was. Misschien diep en onvindbaar, misschien aan de oppervlakte maar ongewenst, misschien iets waar ik bang voor was, iets waar ik geen zin in had, een boek, een artikel, gedachten, gedichten. ‘Niks’ was onbestaande. ‘Meen je dat?’ vroeg hij. Ik knikte, hoewel ik nog twijfelde. Razendsnel legde ik mijn antwoord langs de waarheid. Wilde ik nog ergens over schrijven. NEEE! Echt niet? NEEHEE. Ik schrok er zelf van. Er waren eerder fases geweest dat ik niet schreef, maar dat waren periodes waarin ik dat eigenlijk wel wilde, maar geen tijd had, de vorm niet wist te bedenken of gewoon doodsbang was voor het resultaat. Deze keer voelde het alsof ik het echt niet wilde. Helemaal…
Zielenrust
1. Op Twitter zit ik me dagelijks druk te maken over de beeldvorming in reguliere media en op sociale media. Te weinig mensen nemen mijns inziens hun verantwoordelijkheid als het gaat om de giftige cultuur van leugens en haat die momenteel het internet en de politieke fora beheerst. Gisteren heb ik me moeten inhouden toen heel Vlaanderen ging #tweetenzoalsTheo. De memes verspreidden zich als een olievlek, ook onder mensen die best zouden kunnen weten wat het probleem is met memes maken over nieuw-extreem-rechts. Nieuw-rechts leunt op een sterke meme-cultuur. Daarom is het zo riskant om hun boodschap in ludieke beelden belachelijk te maken, je versterkt alleen maar hun propagandamethode. Vooral in Vlaanderen, dat zichzelf al jaren geleden op twee nationalistische regeringen trakteerde, lijken verstandige mensen niet door te hebben wat hun geginnegap voor effect heeft op de populariteit van het extreem-rechtste gedachtegoed. Ik zie weldenkende mensen zichzelf elke dag opnieuw grappig vinden omdat ze de nationalisten weer zo gevat te kakken hebben gezet, terwijl die nationalisten lekker achterover kunnen leunen omdat anderen hun publiciteit verzorgen. Moedeloosmakend. 2. De pimpelmezen hebben eieren. Dat weet ik niet zeker, omdat ik ze a. niet durf te storen en omdat b. het deurtje van…
Het echte leven
1. Het is mooi buiten, maar ik had zoveel werk dat ik er de afgelopen weken weinig kwam. Wannes en ik doen verplichte wandelingetjes om te voorkomen dat we de hele dag zitten te zitten, maar als ik echt veel werk, word ik monomaan en vergeet ik al die dingen die zo heilzaam voor me zijn. Het is jammer dat monomaan werken zo lekker is, zo verslavend. Suizend surfen op je alertheid tot je merkt dat het uiteindelijk nergens goed voor is. Het voelt als discipline, maar het is een gijzeling door je taakspanning, je weet wel, die boog die doet alsof hij een boog is, maar die slechts de lucht in wil; als een koepeltentje dat je in je eentje opzet. Het was een van de dingen die ik leerde de afgelopen maanden: dat monomaan werken lekker lijkt, maar dat niet is. 2. Er was ruzie gisteren op Twitter. Daar bemoeide ik me niet mee, hoewel mijn handen jeukten, want je kunt mij niet sneller uit de tent lokken dan een onzuiver debat te voeren, maar aan ruziën op internet doe ik niet meer. Dat lijkt overigens gemakkelijker dan het is. Het afgelopen jaar moest ik vooral de ruzies…
Wil je ook zelfoogsten?
Leuvenaars (en omgevingenaars) opgelet! Mijn plan was om een ode aan de zelfoogst te schrijven, maar ik vind het eigenlijk veel plezieriger om me nog even over te geven aan mijn totale gebrek aan inspiratie. Gewoon lekker niet schrijven. Maar … de geweldige plek waar ik en Wannes groente oogsten heeft nog plaats voor nieuwe oogsters, de tijd dringt en ik gun het jullie allemaal van harte. Drie jaar geleden begonnen we ermee, en het is een van de fijnste nieuwigheden van de afgelopen jaren. Het is heel fijn om op het veld te zijn, het is fijn om te weten dat je een bedrijfsmodel steunt waar de boer van kan leven, het is fijn om bedden vol biologische groente tot je beschikking te hebben, het is fijn om zo ook aan de biodiversiteit rond Leuven bij te dragen, het is fijn om je na verloop van tijd geen stadse sukkel meer te voelen, het is fijn om heel betaalbare, bijzonder lekkere groente te eten, het is fijn om à volonté te plukken en te graven, en het is fijn dat onze boer weet wat lekker eten is. Mocht je interesse hebben in zelfoogsten in de omgeving van Leuven, dan…
Het ligt ook aan die fucking tofoe
Al jaren probeer ik tofoe te beheersen. Omdat ik het handig vind, zo’n brok eiwitten die je eender welk smaakje kunt geven, omdat het goedkoop is en omdat ik het niet uit zou kunnen staan als het me niet zou lukken om er iets lekkers van te maken. Doorgaans ging het niet zo voorspoedig, vermoedelijk meestal door mijn eigen toedoen, ik ben een grillige kok. Ervaren, gedreven en met duidelijke ideeën over hoe iets zou moeten smaken, maar ook ongeduldig, overmoedig en nonchalant. Die combinatie leidt 90 procent van de tijd tot succesvolle experimenten, maar tofoe zit op de een of andere manier altijd in die 10 procent smerige maaltijden die ik ons voorschotel. Mijn geschiedenis met tofoe zou je ook grillig kunnen noemen. De allereerste keer dat ik tofoe at, was op de lagere school. Ik bleef eten bij een jongetje uit de klas dat reformwinkelouders had en we kregen droge rijst, groene slierten, enorme witte blokken tofoe, en daar dan een heel bord van. De tijd die verstreek tussen mijn eerste brok tofoe en de bodem van dat bord herinner ik me nu nog. In de jaren erna kreeg ik tofoe in verschillende verschijningsvormen aangeboden en soms was…
Gelijkspel
Als Nederlandse feministe sta je altijd met 1–0 achter in gesprekken met Vlamingen over emancipatie. ‘Hoe kan het toch dat Nederlandse vrouwen altijd de achternaam van hun man aannemen?’ hoor je dan. Schoorvoetend moet ik in zulke gevallen bekennen dat mijn moeder inderdaad nog de naam van haar echtgenoot aannam, terwijl de moeder van mijn Belgische man fier onder eigen vlag leeft. Dus ja: 1–0. ‘En Nederlandse vrouwen werken toch massaal deeltijds?’ is doorgaans het volgende onderwerp dat ter tafel komt. Dat zou dan 2–0 moeten zijn, maar dan begin ik toch te sputteren en ja en nee tegelijk te knikken of schudden. Want ja, Nederlandse vrouwen werken het meeste deeltijds van alle Europeanen, en ja, er zijn talloze redenen waarom die grote hoeveelheid parttimers wijst op een gebrek aan emancipatie. Maar in België werken de mannen dan weer opvallend weinig deeltijds, en wat is emanciperender: je beiden over de kop werken of allebei meer tijd hebben voor zaken die ook gedaan moeten worden? Deeltijds werken kan ik iedereen aanraden. Mij lukt het doorgaans niet omdat ik een onzakelijke zelfstandige ben, maar die fases in mijn leven dat ik voldoende kon verdienen in minder dan 40 uur wist ik direct…
De allerslechtste strategie is een blijvertje
Soms voel ik me onvolwassen als de pest. Dat gebeurt bijvoorbeeld als ik een elektriciteitsprobleem heb. Stroom afzetten, kroonsteentjes open schroeven, draadjes gescheiden houden, kleuren checken, tot zover kan ik er nog wel iets mee, maar als de basics niet toereikend zijn, voel ik me kinderlijk afhankelijk van de mensen die wel de moeite hebben genomen zich te verdiepen in elektriciteit. Écht volwassen mensen dus. Het lichtpunt in de middenkamer piept al sinds we hier woonden. We hadden allerlei deductie-oefeningetjes gedaan: andere lamp, zelfde lichtpunt, zelfde lamp, ander lichtpunt, maar het resultaat was niet zo simpel dat we gewoon een nieuwe lamp moesten kopen en dus parkeerden we het probleem in het hoekje met problemen die te moeilijk zijn om op te lossen. Het parkeren van het probleem was nog lastig, want het was donker in de middenkamer en ik werk daar. Zodra het té donker werd en ik toch maar even het licht aandeed, begon het lichtpunt te piepen. Niet heel hard, en ook niet heel aanwezig, maar wel áltijd, en net indringend genoeg om niet te kunnen onthoren. Het probleem parkeren, was dus een illusie, want het was altijd óf donker, of er was een piep. Terwijl, het…
Dominante vrouw
‘Zou je misschien zelf je kleren goed willen draaien? Anders ben ik eindeloos bezig alle broeken, truien en t‑shirts om te keren.’ Ik had me ingehouden. Al een tijdje. Omdat ik een dominante vrouw ben, en ik dat niet wil zijn. Voor je het weet moet Wannes alles doen zoals ik het doe, en daar wordt niemand beter van. Maar dit kostte me tijd. Veel tijd. Alle broeken goed draaien, het binnenste binnen, het buitenste buiten, zoals het hoort. Dus ik zei er toch maar wat van. Niet ongeduldig, nee, zo neutraal mogelijk, want ik wil geen zeikerd zijn. Maar ik wil ook niet eindeloos broeken terugdraaien als dat niet nodig is. ‘O,’ zei hij. ‘Moest dat niet?’ ‘Moest wat niet?’ ‘Alles binnenstebuiten keren? Ik doe dat speciaal voor jou.’ Ik wilde doorvragen, voor mij? Hoezo dat? Maar ineens wist ik het weer. Toen zijn zus ging trouwen, al meer dan tien jaar geleden, had hij eens een fluwelige jeans gekocht. Een zachte, met een speciale glans. Donkerbruin. Heel mooi. ‘Die moet je maar binnenstebuiten keren voor je ‘m in de was doet,’ had ik toen gezegd. ‘Dan heb je kans dat we die mooi houden, met dat harde Leuvense…
De Blije Bukster wordt vandaag 14
Dertien jaar geleden plaatste ik dit verhaal voor het eerst. Sindsdien plaats ik elke 14 februari het verhaal van De Blije Bukster: een ode aan de dag dat ik mijn stoute schoenen aantrok, waarna ik mijn stoute veters en de perfecte man strikte. Wannes heette in 2005 op internet Yuri Maanzand Vandaag veertien jaar geleden was ik in staat van ex. En als ik ergens geen zin in had, was het wel om in staat van ex zijn. Ik wilde wilde romances, hete hartstocht en bakken vol aandacht. Maar goed, als je nog niet zo lang in staat van ex bent, dien je wat geduld te hebben. En daarvoor moet je dus niet bij mij zijn. Geduld. Ik weet niet eens hoe je het schrijft. Ik kan bijzonder slecht afwachten. Mijn handen zijn voor het heft gemáákt.Dus terwijl ik in alle staten van ex was, brak er ineens een Valentijnsdag aan. Doorgaans vergeet ik Valentijnsdag keihard, maar nu was er werk aan de winkel. Ik heb geen Valentijnsdag nodig om verleidelijke briefjes te schrijven, ik kan immers erg slecht afwachten, zodoende neem ik regelmatig zelf het heft in handen. Maar een dag dat je zonder humbug al je poet kunt…
Maartje bij De Wereld Vandaag over een omstreden woord
Op dinsdag 11 december 2018 vroeg Ruth Joos in De Wereld Vandaag op Radio 1 of ik toelichting wide geven bij deze tweet. Hier kun je het fragment beluisteren. Wil je meer weten over de ‘zonden Israëls’ waar Ruth Joos het over heeft, lees dan het stukje dat ik schreef over de ranzige reacties op deze tweet.
Een goede week
De afgelopen week had ik een goede week. Er was veel werk, na een jaar met veel te weinig werk, ongelooflijk veel klootzakkerig gedrag van mensen die belangrijk voor me zijn of waren, en veel te veel stress. Het voelde goed: eindelijk weer goed kunnen focussen op werk, nuttig zijn, zelfvertrouwen kweken, vergeten hoe waardeloos ik me voelde, hoe genaaid en hoe dom. En omdat ik de afgelopen maanden op de valreep ben ontkomen aan aan een totale instorting had ik de afgelopen week ook een gevoel van trots: TOCH NOG EEN GOEDE WEEK IN 2018! ONGELOOFLIJK! Dat is de optimistische versie van het verhaal. De pessimistische is: de afgelopen week merkte ik dat je een stressstoornis die je waarschijnlijk al je hele leven meedraagt, niet zomaar de nek omdraait. Je kunt allerlei trucjes hebben om jezelf in toom te houden: goed slapen, goed eten, naar buiten, bewegen, ontspannen, en toch kan het leven je gewoon pootje haken en dan blijk jij toch weer diegene met die stressstoornis te zijn. Gesprekshygiëne Sociale media zijn voor mij als alleenwerkende freelancer in allerlei opzichten een verrijking. Ik beschouw mijn gesprekspartners daar als surrogaatcollega’s, ik krijg er de broodnodige aanspraak, ik gebruik de…
