Dominante vrouw
‘Zou je misschien zelf je kleren goed willen draaien? Anders ben ik eindeloos bezig alle broeken, truien en t‐shirts om te keren.’ Ik had me ingehouden. Al een tijdje. Omdat ik een dominante vrouw ben, en ik dat niet wil zijn. Voor je het weet moet Wannes alles doen zoals ik het doe, en daar wordt niemand beter van. Maar dit kostte me tijd. Veel tijd. Alle broeken goed draaien, het binnenste binnen, het buitenste buiten, zoals het hoort. Dus ik zei er toch maar wat van. Niet ongeduldig, nee, zo neutraal mogelijk, want ik wil geen zeikerd zijn. Maar ik wil ook niet eindeloos broeken terugdraaien als dat niet nodig is. ‘O,’ zei hij. ‘Moest dat niet?’ ‘Moest wat niet?’ ‘Alles binnenstebuiten keren? Ik doe dat speciaal voor jou.’ Ik wilde doorvragen, voor mij? Hoezo dat? Maar ineens wist ik het weer. Toen zijn zus ging trouwen, al meer dan tien jaar geleden, had hij eens een fluwelige jeans gekocht. Een zachte, met een speciale glans. Donkerbruin. Heel mooi. ‘Die moet je maar binnenstebuiten keren voor je ‘m in de was doet,’ had ik toen gezegd. ‘Dan heb je kans dat we die mooi houden, met dat harde Leuvense…
De Blije Bukster wordt vandaag 14
Dertien jaar geleden plaatste ik dit verhaal voor het eerst. Sindsdien plaats ik elke 14 februari het verhaal van De Blije Bukster: een ode aan de dag dat ik mijn stoute schoenen aantrok, waarna ik mijn stoute veters en de perfecte man strikte. Wannes heette in 2005 op internet Yuri Maanzand Vandaag veertien jaar geleden was ik in staat van ex. En als ik ergens geen zin in had, was het wel om in staat van ex zijn. Ik wilde wilde romances, hete hartstocht en bakken vol aandacht. Maar goed, als je nog niet zo lang in staat van ex bent, dien je wat geduld te hebben. En daarvoor moet je dus niet bij mij zijn. Geduld. Ik weet niet eens hoe je het schrijft. Ik kan bijzonder slecht afwachten. Mijn handen zijn voor het heft gemáákt.Dus terwijl ik in alle staten van ex was, brak er ineens een Valentijnsdag aan. Doorgaans vergeet ik Valentijnsdag keihard, maar nu was er werk aan de winkel. Ik heb geen Valentijnsdag nodig om verleidelijke briefjes te schrijven, ik kan immers erg slecht afwachten, zodoende neem ik regelmatig zelf het heft in handen. Maar een dag dat je zonder humbug al je poet kunt…
Maartje bij De Wereld Vandaag over een omstreden woord
Op dinsdag 11 december 2018 vroeg Ruth Joos in De Wereld Vandaag op Radio 1 of ik toelichting wide geven bij deze tweet. Hier kun je het fragment beluisteren. Wil je meer weten over de ‘zonden Israëls’ waar Ruth Joos het over heeft, lees dan het stukje dat ik schreef over de ranzige reacties op deze tweet.
Een goede week
De afgelopen week had ik een goede week. Er was veel werk, na een jaar met veel te weinig werk, ongelooflijk veel klootzakkerig gedrag van mensen die belangrijk voor me zijn of waren, en veel te veel stress. Het voelde goed: eindelijk weer goed kunnen focussen op werk, nuttig zijn, zelfvertrouwen kweken, vergeten hoe waardeloos ik me voelde, hoe genaaid en hoe dom. En omdat ik de afgelopen maanden op de valreep ben ontkomen aan aan een totale instorting had ik de afgelopen week ook een gevoel van trots: TOCH NOG EEN GOEDE WEEK IN 2018! ONGELOOFLIJK! Dat is de optimistische versie van het verhaal. De pessimistische is: de afgelopen week merkte ik dat je een stressstoornis die je waarschijnlijk al je hele leven meedraagt, niet zomaar de nek omdraait. Je kunt allerlei trucjes hebben om jezelf in toom te houden: goed slapen, goed eten, naar buiten, bewegen, ontspannen, en toch kan het leven je gewoon pootje haken en dan blijk jij toch weer diegene met die stressstoornis te zijn. Gesprekshygiëne Sociale media zijn voor mij als alleenwerkende freelancer in allerlei opzichten een verrijking. Ik beschouw mijn gesprekspartners daar als surrogaatcollega’s, ik krijg er de broodnodige aanspraak, ik gebruik de…
Aan de oever van het bluswater
Op Twitter fulmineer ik nogal tegen een aantal serieuze journalistieke media met een groot bereik. Ik kijk naar nieuwskeuzes, gekleurde formuleringen, prioriteiten en de mate waarin journalistieke principes gehanteerd worden en ik maak me grote zorgen. De angst slaat me om het hart als ik de gemakzucht zie waarmee commercie, snelheid en onversneden partijdigheid prioriteit krijgen boven journalistieke uitgangspunten. Terwijl in deze tijd van steeds meer en snellere informatie, meningen en discussies, en steeds meer grootschalige misleiding en groteske beeldvorming de rol van de journalist zo belangrijk is. Bluswater Maar jij weet niet waar je het over hebt, zeggen mijn critici vaak. Jij bent docént Journalistiek, jij staat niet met je poten in het bluswater. Ik snap die kritiek wel, als kind dacht ik dat ook. Als je echt goed was, werd je beroemd, als je slechter was, werd je eventueel de leerkracht van anderen. Maar de gedachte is dus wel kinderlijk. Zo realiseerde ik me als tiener dat Michael Jackson een dansleraar had. Er was dus iemand die nog beter dan Michael Jackson wist hoe je moest dansen. En zelfs mijn gymleraar bleek zelf een gymleraar te hebben. Dat vond ik eerst uiteraard niet verenigbaar met het idee dat…
Digitaliseer je cassettebandjes toch maar wel direct
Let op, ik heb een advies. Volg mijn advies en je zult je afvragen waarom ik dit advies niet eerder heb gegeven. Zoals ik me afvraag waarom ik dit advies niet eerder heb gekregen. Misschien volg je mijn advies, gaat alles van een leien dakje en vraag je je af: vanwaar die dringende toon? Was dat nou zo moeilijk? Dan ben je een mazzelaar. Ik ging namelijk mijn cassettebandjes digitaliseren. Dat had ik me al veel eerder voorgenomen, want toen ik in 2005 voor het eerst een cassettebandje digitaliseerde, dacht ik: dat moet ik eens doen met die cassettes van vroeger met kinderstemmen en vage sessies in oefenruimtes. Schietgebedje Dus hing ik ruim dertien jaar later eindelijk mijn laptop aan de stereo, deed er een bandje in en hop: record. Maar het bandje blokkeerde, het cassettedeck sloeg af en ik kon niets doen, niet luisteren, niet spoelen, niet opnemen. Alleen erin en eruit. Bandje stuk. Ik probeerde een ander bandje, en nog een, en nog een, maar het apparaat sloeg steeds af. Cassettedeck stuk. Dacht ik. Dus we kochten een tweedehands cassettedeck van een oude meneer in de buurt. Prima ding, schoon, goed merk, had altijd binnen gestaan, koopje. Ik…
Fristi, de sluippoes
Laat me jullie het verhaal van Fristi vertellen. Het is een verhaal van botsende belangen en gewetensvragen op een stukje grond van vijftig bij vijftig meter. De zoveelste loyaliteitscrisis in mijn leven. Fristi is de buurpoes. Een pikzwarte kat met gele ogen, die als twee druppels water lijkt op onze poes Choco, even zwart, even groot, ware het niet dat Choco’s ogen groener zijn en haar gestalte iets dunner. Fristi heeft een huisgenoot die doof is. Hoe die kat heet, weet ik niet, maar ook dat is een zwarte kat, even groot, een iets andere oogkleur en een iets steviger lijf. Drie zwarte poezen van hetzelfde formaat op een klein stukje grond. Met als gevolg: we hebben de afgelopen jaren regelmatig de verkeerde poes gesust dan wel uitgejouwd. Waterpistooltje Het dove huisgenootje van Fristi zien we niet zo vaak, maar Fristi zien we regelmatig, want een ander belangrijk verschil tussen Choco en de buurpoes is het karakter. Fristi was niet snel bang te krijgen, er zijn keren geweest dat ik voor haar neus in mijn handen klapte en ze tóch bleef zitten, terwijl Choco al schrikt als je met je ogen knippert. Omdat Fristi geneigd was om ons terras en…
Meewerken aan ruim een halve meter kunst
Dit jaar mocht ik als schrijfcoach meewerken aan een halve meter kunst. Muzikant, beeldend kunstenaar en schrijver Peter Blom, beter bekend als PB Delic bracht onder de naam Delic een schitterend product uit, in gigantisch formaat en met een gelimiteerde oplage. Kidnap at the Noodleshop. Acht schilderijen, heel mooi afgedrukt in het boek, acht tracks op vinyl en een verhaal bestaande uit acht hoofdstukken. Ik vond het inspirerend en eervol om eraan mee te werken. • Als je het boek + vinyl wilt kopen, kijk dan op de site van Delic. • Mocht je alleen de muziek willen beluisteren dan kun je terecht op Spotify. • Wil je mij ook als schrijfcoach? Kijk dan hier voor meer informatie.
Cursus Columns Schrijven
Ronkende betogen, talige miniaturen en experimentele vormen: we behandelen alle soorten columns tijdens de vijf avonden dat we samenkomen. Elke deelnemer mag vier columns inleveren waarop ik (Maartje) persoonlijke feedback geef. Inhoud Natuurlijk behandelen we de theorie die komt kijken bij columns schrijven: de beperkingen, de voorwaarden, de gebruiken en tips ’n’ tricks. Maar daarnaast zal een deel van de cursus besteed worden aan het bespreken van elkaars columns, onder mijn begeleiding. Na afloop van de cursus ben je beter in staat om na te denken over het doel van je column, de doelgroep, je idee, en de inhoud waarmee je dat idee in de verf zet. Bovendien word je je bewust van de invloed van je keuzes op vorm, stijl en taal. Voor wie? De cursus is geschikt voor zowel beginnende als ervaren schrijvers. Werkwijze We werken met een gratis cursusboek dat speciaal voor deze cursus is samengesteld. Aan de hand van de teksten van deelnemers en voorbeelden uit de praktijk bespreken we verschillende soorten columns. Elke week mag je een column inleveren die wordt voorzien van commentaar. Minimaal aantal deelnemers: 4 Maximaal aantal deelnemers: 8 Tijd en plaats Ontmoetingscentrum Genadedal, Velderblok 2 A, Leuven (Kessel‐Lo) [onder voorbehoud] Parkeerruimte…
De invloed van Peirce Coggeshall op je relatie
Ooit werd het wachtwoord van een van mijn oude mailadressen gejat. Net als een deel van jullie wachtwoorden, trouwens. Mocht je willen weten of ook het jouwe verduisterd werd, dan moet je even op deze site kijken. Maar goed, het mijne was al heel lang geleden gestolen én onklaar gemaakt. Het wachtwoord doet geen dienst meer. Niettemin was het intimiderend toen ik vanochtend het mailtje vond van de scammer met de welluidende naam: Peirce Coggeshall. Peirce had mijn oude wachtwoord – laten we zeggen dat het ‘koekjes’ was – dreigend in de subjectregel gezet met mijn naam ervoor: maartje – koekjes. De eerste zin luidde: ‘Je wachtwoord is koekjes.’ Ook al wist ik direct hoe Peirce aan dat wachtwoord kwam, toch werd ik extra alert. ‘Laten we het meteen even hebben over waarom ik deze e‐mail stuur’, schrijft Peirce. ‘Ik heb software geïnstalleerd op die‐en‐die pornowebsite die jij onlangs bezocht to have fun (you know what I mean)’. Hij vervolgt: ‘Toen je aan het kijken was, heb ik zowel je scherm als je webcam overgenomen en ik heb alle contacten uit FB‐messenger en je adresboek verzameld.’ Peirce windt er geen doekjes om. Om een lang verhaal kort te maken: Peirce…
Grondvesten
Nee, ik ben niet graag nostalgisch. Mijn liefde voor zwelgen in wat was, verloor ik vanaf het moment dat de omwentelingen in mijn leven te groot waren om te verhapstukken. Als kleuter was dat anders, toen deed ik niets liever dan in oude fotoalbums kijken. Het maakte dat ik me groot voelde, serieus te nemen. Er zat tijd tussen mij en die foto’s. Ervaringen, belevenissen, kennis; ik kon inmiddels mijn veters strikken en tot 100 tellen. Ik keek zelfs een beetje neer op de peuter in die albums. Maar dat onbekommerde gevoel van vooruitgang raakte ik kwijt toen ik een jaar of 21 was en de wendingen in mijn leven niet meer allemaal zonder meer geslaagd waren. Talloze grote beslissingen op het gebied van dagbesteding, de liefde en andere wezensvragen zorgden voor een spijkerbed tussen mij en het verleden. Ik liep er niet graag meer over, bang dat ik halverwege hevig bloedend moest beslissen: doorlopen of teruggaan? In verwachting Je hebt mensen die elke dag op Facebook zien welke foto’s of berichten ze vorig jaar plaatsten, of twee jaar geleden, vijf jaar, tien. Ik heb in de diepe krochten van Facebook net zo lang gezocht tot ik het knopje vond…
Toch nog wat te verliezen
Al in de zandbak zeiden we dat we nooit zouden trouwen. Onze moeders waren van de generatie haren op je benen, en de mantra ‘zorg dat je nooit afhankelijk wordt van een man’ was alom tegenwoordig in de maatschappij. Op de lagere school en middelbare school idem dito: ik, mijn vrienden, we waren ervan overtuigd dat we nooit zouden huwen. We zouden ons niet overleveren aan het juk van het systeem, we riepen dat echte liefde zich niet liet vangen in wetgeving of een aanspreektitel. En wat voegt het toe? Die enorme smak geld die je neerlegt om die ene keer een feestje te geven? Je moest hartstochtelijkheid toch altijd vieren? Nee, wij zouden er niet aan beginnen. Toch trouwde ik twee keer en veel generatiegenoten met mij. Omdat echte liefde dan wel niet in wetgeving te vangen was, maar erfrechten en andere deelrechten wel, omdat ik geen principiële bezwaren had tegen langdurige verbintenissen, integendeel, en omdat het buikgevoel uit mijn zandbaktijd misschien niet de beste basis was voor beslissingen op latere leeftijd. Vandaag vijf jaar geleden trouwde ik met degene voor wie ik zeven jaar eerder al meer offerde dan mijn zandbakactivisme. Ik had mijn job opgezegd, mijn huis…
Het viel niet mee
De vorige keer had ik het over een grote pad, zo’n dikke, knobbelige. Die overleefde het. Eergisteren ging het om een kleintje. Tenminste dat dacht ik toen ik in het donker op het trapje naar de kelder stond. Er zat iets onder mijn slipper, iets dat de grootte had van die schattige padjes die hier altijd over het terras hopsen. Het was te donker om te kijken, dus ik schudde van schrik met mijn voet, slingerde mijn slipper het verre donker in en zag me genoodzaakt op één blote voet mijn slipper uit de duisternis te redden. In mijn hoofd was het terras inmiddels bezaaid met babypadjes die zich gewillig door mijn ontblote voet zouden laten pletten, waardoor ik me na vier stappen over bobbelige rommeltjes (WAT WAS DAT?!) afvroeg of dat natte dat ik voelde paddenbloed was. Onder mijn teruggevonden slipper kleefde geen babypadje, maar ik was er allerminst van overtuigd dat dat mijn onschuld bewees. Als mijn haastig ingezette horlepiep mijn slipper meters verder had doen neerkomen, dan was dat vermeende babypadje onder mijn voetzool vermoedelijk ook gelanceerd. Gisterochtend daalde ik het trapje naar de kelder af. Er lag een blaadje. In de vorm van een kikker. Of…
De koningin is dood
Aretha is dood. De Queen of Soul wordt ze genoemd, en zo ervaar ik haar ook: als mijn koningin. Ze is mijn koningin veel meer dan Juliana, Beatrix, Maxíma, Paola en Mathilde ooit zullen zijn. Toen Prince en David Bowie stierven, mijn andere jeugdhelden, was ik geraakt, vol van herinneringen, supermelancholisch en ronduit verdrietig. Bij Aretha voel ik dankbaarheid, superveel dankbaarheid. Dat gevoel is afstandelijker dan bij Bowie en Prince, maar zo gaat dat bij royalties. Het zit zo: in den beginne had je de Dolly Dots en Doe Maar, die met posters mijn muren bekleedden, die mij leerden meezingen en fan leerden zijn. Maar daarna werd mijn focus algauw een rommeltje. Van mijn negende tot mijn twaalfde cirkelde ik van Bob Marley naar Michael Jackson, en van Wham! naar Sting en The Police. Ik hield van alles door elkaar, was verschrikkelijk nieuwsgierig naar steeds weer nieuwe muziek en bleef rond mijn dertiende haken bij soul en R&B. Van de vriend van mijn zus, die in een soulband speelde, kreeg ik cassettebandjes met platen van Aretha Franklin, Wilson Pickett en King Curtis, en mijn moeder had een langspeelplaat van Aretha en een driedubbele soulverzamelelpee waarop Natural Woman stond. Daar werd…
Schaduwjagen
Sinds vorig jaar ziet onze kat schaduwen. Vroeger sloeg ze er geen acht op, zoals alle katten die ik ooit had. Schaduwen waren soms heel even interessant, maar alleen als we er een spel van maakten, een jachtactiviteit, en slechts als er sprake was van een uiterst zwarte afgetekende schaduw die vinnig over de muur of de vloer bewoog. Tegenwoordig heeft Choco álle schaduwen ontdekt, ook de schaduw van mijn hoofd voor de iPad, ook de flikkeringen op tv en ook de zwakke grijze wazen die jij en ik over het hoofd zouden zien. Het is vermoeiend. Onze stuifpoes stuift al erg veel door het simpele bewegen van tastbare dingen, zoals mensen, meubels of deuren, en nu ze bijna vijftien is, begint ze dus ook de stuiven van lichtval, of het gebrek daaraan. Het heeft iets grappigs: je zit haar op te vrijen, achter haar oor, onder haar kin, ze is blij, tevreden, vol overgave en dan hop! Dan is ze weg. Want er bewoog iets achter jou. Haar fascinatie voor schaduwen is groter dan haar behoefte aan affectie en dat vind ik opmerkelijk. Nimmer had ik een poes die liever achter vage schimmen aanging dan stevig geliefkoosd te worden.…