De paniek sloeg toe. In maart. Ik had net maandenlang lesgegeven op allerlei redacties, bij bedrijven, in gebouwen, met mensen, veel mensen. In kleine ruimtes, soms zelfs hele kleine ruimtes. En plotseling leek dat voorgoed verleden tijd: mensen, bah, redacties, bah, kleine ruimtes, iew. En niet alleen bij mij sloeg de paniek toe, maar ook bij Wannes werd er van alles afgezegd. Evenementen waar folders voor moesten komen gingen niet door, cursussen werden geannuleerd, dus hoefden er ook geen boekjes te komen waarin ze aangekondigd werden, schoolactiviteiten, kunstmanifestaties, alles waar Wannes normaal onledig mee wordt gehouden, verschoof naar een verre, […]

‘Hoe is het met jouw taakspanning?’‘Wacht, ik ben even bezig.’‘Laat maar, ik weet genoeg.’ Al weken – maanden – zeggen we ja op alles. Elke opdracht, elke auteur die zich aanmeldt voor begeleiding, elke tekst die geschreven moet worden, elke offerteaanvraag. Dat heeft tot gevolg dat we de coronacrisis zonder kleerscheuren doorkwamen, ondanks de afzeggingen die aan het begin van de tunnel in onze mailbox ploften. ‘Heb jij ook het gevoel dat als je de stekker eruit trekt, de machine in je hoofd niet stopt?’‘Momentje, even dit afmaken.’ We zijn moe. Zo moe dat we soms met tranen in onze […]

Geen afscheidsbrief, geen groet, geen verhuizing kan tippen aan de emotie die je overstroomt als je je geliefde voor het laatst op de mond zoent. ‘Dit was het dan’ in duizend zenuwbanen gegraveerd.

We maken een tijdschrift. Het zijn vierdejaars. Nog één stage en dan zullen ze afstuderen. Ik lees een stuk. Het is droog, saai, taai, lang. Alles staat erin: de juiste quotes, de nodige feiten, ook de vorm is zoals afgesproken, maar het verhaal gaat niet leven, het is niet begeesterd. Ik worstel met mijn formuleringen als ze naast me zit. Ze heeft er heel hard aan gewerkt, zegt ze. Ze heeft het heel vaak herschreven, en aan een boel mensen laten lezen. ‘Toch vind ik het niet goed’, zeg ik. Haar ogen verraden dat dat hard aankomt. Koortsachtig zoek ik […]