De zin van het leven (1)
In deze serie buig ik me over de zin van het leven. Omdat ik me vaak doelloos voel, en afgeleid van waar het echt om gaat, wil ik er graag achter komen waar het dan in godsnaam echt om gaat. Disclaimer: uiteraard gaat het over de zin van míjn leven, want over de zin van jullie leven kan ik niet oordelen. Vanochtend. Ik ben bezig met bestuderen wat Spotify zoal heeft geregistreerd over mijn muzieksmaak. Daarna ga ik naar de kelder alwaar ik een was in de machine doe en vaststel dat de kelder, die ik begin vorig jaar nog opruimde, wel weer eens opgeruimd mag worden. Als ik bovenkom ligt daar een brief van Yarden, de uitvaartverzekeraar die ons al jaren een oor aannaait. Ik ben vorige keer in verzet gekomen, omdat mijn vader me had gewaarschuwd dat dat loont, maar nu kan ik eigenlijk niet overzien of ik nog ergens tegen kan protesteren en ik kan eigenlijk ook niet overzien of ik daar überhaupt de moed voor heb. Het brengt me op de gedachte dat ik wel verzekerd ben voor mijn uitvaart, maar mijn man niet, waardoor er voor hem van alles is geregeld als ik sterf, terwijl…
Gevangen in gemengde gevoelens
‘Wij willen hier eigenlijk allemaal weg, maar we zitten gevangen in de gemengde gevoelens.’ Deze zin schreef ik op de Facebook-post van Tjitske Jansen waarin ze aangaf met gemengde gevoelens weer terug te zijn op de duivelse netwerksite. En jongens toch, wat meen ik dat. Gemengde gevoelens all over the place. Hier, op dit weblog, heb ik dat niet. Hier ben ik vrij. Mijn eigen url, mijn eigen naam, geen gemengde gevoelens, geen twijfels, geen afhankelijkheid, maar ook niet veel airplay. Tenzij ik die airplay ga halen door mijn stukjes te pluggen op (jawel!) Twitter en Facebook. Maar tien keer raden wat dat oplevert? Juist: gemengde gevoelens. Vervlochten en vergiftigd Ik doe het nog steeds, mijn ziel verkopen aan netwerksites. Ik zit op allemaal: Twitter, Facebook, Linkedin, Instagram, omdat ik mijn geld verdien met zichtbaar zijn. Meer dan de helft van mijn inkomen vergaar ik dankzij mensen die ik heb ontmoet op het internet en 100 procent van die helft is bij mij gekomen dankzij een van de evil netwerksites. Bovendien kunnen mensen mij vinden in zoekmachines, omdat ik geen al te slechte SEO-score heb door de aanloop via, uhuh, sociale media. Alles is vervlochten, alles is vergiftigd, alles is…
De wet van de remmende voorsprong
In mijn bio’s noem ik mezelf vaak onthecht. Je zou kunnen zeggen dat ik daar een beetje mee koketteer: kijk mij eens lekker autonoom en vrij zijn. Onthecht, ontworteld, no strings attached, dikke prima. Maar intussen ben ik vaak eenzaam, zoekende en vervreemd van mijn omgeving. Tijdens mijn middelbareschooltijd deed ik aan stamcafé’s en stamcoffeeshops. Eerst Jan Steen, een ex-gedetineerdencafé, en daarna de Bom Shankar Chaishop, een coffeeshop, beide om de hoek van alles – van mijn middelbare school en van mijn toenmalige huizen, op de Albert Cuyp en in de Govert Flinck. Daarna werkte ik jaren in hetzelfde café, en nog weer later zat ik een paar keer per week in het schoolcafé op mijn werk. Ik genoot van de sleur, de vertrouwdheid, en van de mensen op wie ik kon bouwen. Voor eeuwig Amsterdam voelde toen alsof het voor eeuwig thuis zou zijn, die stamkroegen alsof ze in de grond verankerd waren, en zelfs de vrienden die ik toen had, wekten de indruk nooit meer te verdwijnen. Ik vond dat een heerlijk gevoel. Regelmatig vraag ik me af waar het fout is gegaan, en ik vermoed al direct bij dat gevoel. Dat verraderlijke thuis zijn in alles, dat…
The Deuce
De serie is niet eens zo spannend, er gebeurt niet veel, het is niet vreselijk bijzonder, niet supervernieuwend en niet plotgedreven, dus waarom ik er zo van hield weet ik niet, maar bottomline is: ik heb de afgelopen weken drie seizoenen van een geweldige serie gezien. The Deuce. Oké oké, het derde seizoen was beduidend minder dan de eerste twee, maar toen was ik al zo verkocht dat het niet meer uitmaakte (goed, het maakte nog een beetje uit). The Deuce is een serie over het buurtje rond Times Square in de jaren zeventig en tachtig en dan vooral over prostitutie, de opkomende pornoscene en de horeca die in handen was van de maffia. En er valt van alles aan te merken op deze serie, maar ik voelde me al na twee afleveringen volkomen thuis, en dat heb ik niet snel. Zorgvuldige aankleding Misschien is het omdat mijn hersens gevormd zijn in de jaren zeventig en tachtig in Amsterdam, dat in de verte een beetje deed denken aan het New York uit die tijd. Zeker de kringen waarin ik destijds verkeerde – café’s, coffeeshops, disco’s – hadden grotendeels dezelfde sfeer als de horecagelegenheden in deze serie. Maar misschien was het…
Het servies van oma Prikkel
Elke dag als ik aan tafel ga, word ik verteerd door schuldgevoel. Dat zit zo: ik heb het servies van oma Prikkel. Een prachtig servies, ergens in de vorige eeuw gemaakt in een Tsjechische porseleinfabriek en to-taal niet bedoeld voor de afwasmachine. Nu mogen jullie raden waar dit verhaal naartoe gaat. Maar laat ik bij het begin beginnen. Mijn overgrootmoeder heette ook Maartje en ze werd geboren in 1898 in Andijk, een dorp in de kop van Noord-Holland aan het IJsselmeer. Ze was de moeder van de moeder van mijn moeder en hoewel ze ook Maartje heette, noemde ik haar oma Prikkel, naar de achternaam van haar echtgenoot. Omdat ze pas overleed toen ik al een tiener was, heb ik haar goed gekend, en ik pronkte graag met haar omdat een oma uit de negentiende eeuw een goed verhaal was.Mijn band met oma Prikkel was perfect, omdat ze op steenworp afstand van mijn opa en oma woonde, waardoor ik in vakanties regelmatig op de step op en neer ging om bij oma Prikkel wat lekkers te bietsen. Inmiddels is niet alleen oma Prikkel overleden, maar ook mijn grootouders zijn er niet meer, en de erfstukken uit de familie vinden langzaam…
Schrijfles
Hoe ik erheen wandel, licht gespannen, ruikend onder mijn oksel, ademend in mijn hand. Een pepermuntje. Ik merk de zon op, maar de warmte komt niet binnen. Ik dwing mezelf: ontspan, relax, voel de warmte, de zon. Ik repeteer het gesprek. In gedachten. Wat wil ik zeggen? Hoe wil ik het zeggen? Hoe zal het aankomen? Te hard? Te zacht? Zinvol? Teleurstellend? Zal ik het ooit weten? En de terugweg. Stuiterend. De zon komt binnen. Eindelijk. Het stroomt. Opluchting. Voldoening. Ik zie de vogels, de gekke bosjes langs de weg, de rekwisieten op de vensterbank van het huis om de hoek. Ik hoor mezelf praten, in gedachten, hoe ik het zei, de ogen van de ontvanger. Kwam het aan? Was het goed? Ik weet het niet. Maar de tijd verstreek, dat is de overwinning. Ik leef me in: hoe voelt ze zich? Met genade gefileerd, en toch genadeloos onder de loep genomen? Met respect behandeld, en toch de ene knauw na de andere? Precies wat ze wil, en toch alles wat ze vreesde? Uitgekleed door mijn oordeel, getooid met mijn enthousiasme? Het vergt veel. Een op een. Iemands gedachten op papier. En dat ik daar dan op schiet, want dat…
Octaafje
In mei stopte ik met roken en sindsdien heb ik er een octaafje bij. In de hoogte uiteraard. Het is een leuk octaafje, een dat de kop opsteekt bij enthousiasme of de slappe lach, en soms als ik verontwaardigd maar niet boos ben. Kortom: een verrijking van mijn leven. Vorige week was ik aangeschoten, en toen besefte ik het, van het octaafje. Ik hoorde mijn enthousiasme door de tuin galmen en dacht: hee, zo heb ik nog nooit geklonken. De volgende dag tijdens een wandeling was Wannes me aan het plagen en tijdens het kirren hoorde ik het weer. Ik vroeg hem of hij het ook gemerkt had, van dat octaafje. Ik deed voor welke tonen ik bedoelde en hij zei jaaaaa, zo leuk, en zo we belandden we opnieuw in de slappe lach. Sindsdien werkt het twee kanten op, niet alleen heb ik er een octaafje bij als ik de slappe lach heb, ik kan ook de slappe lach krijgen door alleen maar over het octaafje te beginnen. Vandaag stuurde ik hem een berichtje met de vraag of we zouden lunchen. Ik begon het berichtje met de aanduiding [octaafje] en het werd prompt een dolle boel aan tafel. Wat…
Ik moet mijn auteurs af en toe flink laten schrikken
Dankzij het fantastische weblog Brain Pickings dat ik al jaren volg, botste ik weer eens op de schrijftips van Margaret Atwood. Het aardige aan haar schrijftips is dat ze zelf een spanningsboog in zich hebben. Ze begint met heel kleine wenken, supergedetailleerd, om je later omver te blazen met het schrijfadvies der schrijfadviezen: stop met zeuren, want je doet dit jezelf aan. Door de schattigheid van de eerste tip (neem twee potloden mee in het vliegtuig) zie je de plottwist van niemand-heeft-je-verdomme-verteld-dat-je-móest-schrijven-dus-zeik-niet helemaal niet aankomen, en mede daarom komt dat advies zo hard binnen. Waarmee die opbouw op zichzelf een schrijfadvies is: benut alle mogelijkheden van het genre! Ik geef zelf schrijfles en verzin dus dagelijks schrijfadviezen. In de tekst op deze site waarin ik mijn werkzaamheden aanprijs, noem ik mezelf schrijfcoach én schrijfjuf, en vooral als ik over die eerste rol nadenk, kan ik leren van deze aanpak van Atwood: neem je auteurs mee in jouw verhaal over schrijven en laat ze af en toe eens flink schrikken. Momenteel werk ik aan een syllabus Hoe begin ik aan een het schrijven van een boek waarin ik een stappenplan uitwerk voor de hulpvraag die ik het meeste krijg: hoe begin…
Slapeloos
Vandaag schreef ik op Twitter: ‘Als ik vrijwel niet heb geslapen, zoals vannacht, ben ik een sucker voor de liftmuziek die de NOS achter de kabelkrant plakt.’ Ik kreeg de vraag waarom ik zo slecht had geslapen en ik had daar wonder boven wonder een antwoord op: 1 september. In België duurt de vakantie van 1 juli tot 1 september en hoewel ik daar als zelfstandige erg weinig mee te maken heb, suis ik per ongeluk elk jaar toch een beetje mee op de hype. Want ook al ga ik doorgaans al in juni op vakantie en ben ik dus in augustus alweer lang en breed aan het werk, 1 september voelt als de deadline voor al die vage goede voornemens die ik in mijn vakantie maak. Je weet wel, dat gevoel dat je alles volkomen anders gaat doen als je weer thuis bent. Daar kan ik in juli en augustus altijd een beetje mee smokkelen, want mijn eigen vakantie mag dan wel al enige tijd voorbij zijn, het voelt toch nog een beetje als vakantie met die stilte in je mailbox en die hittegolven die elkaar verdringen. Maar op 1 september is ook die smokkeltijd voorbij en dan zet…
Niks
Ik weet niet meer wanneer het was dat ik stopte, ik denk in december, maar misschien was het al januari. Ik weet nog wel waarom. Wannes vroeg: ‘Maar als je nagaat waar je op dit moment écht over zou willen schrijven, wat is dat dan?’ Mijn antwoord was: ‘Niks.’ Er viel een stilte. Het voelde obstinaat. Het leek alsof ik alleen uit kregeligheid ‘niks’ antwoordde, want er was altijd ‘iets’ geweest. Deze ‘niks’ was een pose, hoopte ik, om te verbergen dat er wel ‘iets’ was. Misschien diep en onvindbaar, misschien aan de oppervlakte maar ongewenst, misschien iets waar ik bang voor was, iets waar ik geen zin in had, een boek, een artikel, gedachten, gedichten. ‘Niks’ was onbestaande. ‘Meen je dat?’ vroeg hij. Ik knikte, hoewel ik nog twijfelde. Razendsnel legde ik mijn antwoord langs de waarheid. Wilde ik nog ergens over schrijven. NEEE! Echt niet? NEEHEE. Ik schrok er zelf van. Er waren eerder fases geweest dat ik niet schreef, maar dat waren periodes waarin ik dat eigenlijk wel wilde, maar geen tijd had, de vorm niet wist te bedenken of gewoon doodsbang was voor het resultaat. Deze keer voelde het alsof ik het echt niet wilde. Helemaal…
Zielenrust
1. Op Twitter zit ik me dagelijks druk te maken over de beeldvorming in reguliere media en op sociale media. Te weinig mensen nemen mijns inziens hun verantwoordelijkheid als het gaat om de giftige cultuur van leugens en haat die momenteel het internet en de politieke fora beheerst. Gisteren heb ik me moeten inhouden toen heel Vlaanderen ging #tweetenzoalsTheo. De memes verspreidden zich als een olievlek, ook onder mensen die best zouden kunnen weten wat het probleem is met memes maken over nieuw-extreem-rechts. Nieuw-rechts leunt op een sterke meme-cultuur. Daarom is het zo riskant om hun boodschap in ludieke beelden belachelijk te maken, je versterkt alleen maar hun propagandamethode. Vooral in Vlaanderen, dat zichzelf al jaren geleden op twee nationalistische regeringen trakteerde, lijken verstandige mensen niet door te hebben wat hun geginnegap voor effect heeft op de populariteit van het extreem-rechtste gedachtegoed. Ik zie weldenkende mensen zichzelf elke dag opnieuw grappig vinden omdat ze de nationalisten weer zo gevat te kakken hebben gezet, terwijl die nationalisten lekker achterover kunnen leunen omdat anderen hun publiciteit verzorgen. Moedeloosmakend. 2. De pimpelmezen hebben eieren. Dat weet ik niet zeker, omdat ik ze a. niet durf te storen en omdat b. het deurtje van…
Het echte leven
1. Het is mooi buiten, maar ik had zoveel werk dat ik er de afgelopen weken weinig kwam. Wannes en ik doen verplichte wandelingetjes om te voorkomen dat we de hele dag zitten te zitten, maar als ik echt veel werk, word ik monomaan en vergeet ik al die dingen die zo heilzaam voor me zijn. Het is jammer dat monomaan werken zo lekker is, zo verslavend. Suizend surfen op je alertheid tot je merkt dat het uiteindelijk nergens goed voor is. Het voelt als discipline, maar het is een gijzeling door je taakspanning, je weet wel, die boog die doet alsof hij een boog is, maar die slechts de lucht in wil; als een koepeltentje dat je in je eentje opzet. Het was een van de dingen die ik leerde de afgelopen maanden: dat monomaan werken lekker lijkt, maar dat niet is. 2. Er was ruzie gisteren op Twitter. Daar bemoeide ik me niet mee, hoewel mijn handen jeukten, want je kunt mij niet sneller uit de tent lokken dan een onzuiver debat te voeren, maar aan ruziën op internet doe ik niet meer. Dat lijkt overigens gemakkelijker dan het is. Het afgelopen jaar moest ik vooral de ruzies…
Wil je ook zelfoogsten?
Leuvenaars (en omgevingenaars) opgelet! Mijn plan was om een ode aan de zelfoogst te schrijven, maar ik vind het eigenlijk veel plezieriger om me nog even over te geven aan mijn totale gebrek aan inspiratie. Gewoon lekker niet schrijven. Maar … de geweldige plek waar ik en Wannes groente oogsten heeft nog plaats voor nieuwe oogsters, de tijd dringt en ik gun het jullie allemaal van harte. Drie jaar geleden begonnen we ermee, en het is een van de fijnste nieuwigheden van de afgelopen jaren. Het is heel fijn om op het veld te zijn, het is fijn om te weten dat je een bedrijfsmodel steunt waar de boer van kan leven, het is fijn om bedden vol biologische groente tot je beschikking te hebben, het is fijn om zo ook aan de biodiversiteit rond Leuven bij te dragen, het is fijn om je na verloop van tijd geen stadse sukkel meer te voelen, het is fijn om heel betaalbare, bijzonder lekkere groente te eten, het is fijn om à volonté te plukken en te graven, en het is fijn dat onze boer weet wat lekker eten is. Mocht je interesse hebben in zelfoogsten in de omgeving van Leuven, dan…
Het ligt ook aan die fucking tofoe
Al jaren probeer ik tofoe te beheersen. Omdat ik het handig vind, zo’n brok eiwitten die je eender welk smaakje kunt geven, omdat het goedkoop is en omdat ik het niet uit zou kunnen staan als het me niet zou lukken om er iets lekkers van te maken. Doorgaans ging het niet zo voorspoedig, vermoedelijk meestal door mijn eigen toedoen, ik ben een grillige kok. Ervaren, gedreven en met duidelijke ideeën over hoe iets zou moeten smaken, maar ook ongeduldig, overmoedig en nonchalant. Die combinatie leidt 90 procent van de tijd tot succesvolle experimenten, maar tofoe zit op de een of andere manier altijd in die 10 procent smerige maaltijden die ik ons voorschotel. Mijn geschiedenis met tofoe zou je ook grillig kunnen noemen. De allereerste keer dat ik tofoe at, was op de lagere school. Ik bleef eten bij een jongetje uit de klas dat reformwinkelouders had en we kregen droge rijst, groene slierten, enorme witte blokken tofoe, en daar dan een heel bord van. De tijd die verstreek tussen mijn eerste brok tofoe en de bodem van dat bord herinner ik me nu nog. In de jaren erna kreeg ik tofoe in verschillende verschijningsvormen aangeboden en soms was…
Gelijkspel
Als Nederlandse feministe sta je altijd met 1–0 achter in gesprekken met Vlamingen over emancipatie. ‘Hoe kan het toch dat Nederlandse vrouwen altijd de achternaam van hun man aannemen?’ hoor je dan. Schoorvoetend moet ik in zulke gevallen bekennen dat mijn moeder inderdaad nog de naam van haar echtgenoot aannam, terwijl de moeder van mijn Belgische man fier onder eigen vlag leeft. Dus ja: 1–0. ‘En Nederlandse vrouwen werken toch massaal deeltijds?’ is doorgaans het volgende onderwerp dat ter tafel komt. Dat zou dan 2–0 moeten zijn, maar dan begin ik toch te sputteren en ja en nee tegelijk te knikken of schudden. Want ja, Nederlandse vrouwen werken het meeste deeltijds van alle Europeanen, en ja, er zijn talloze redenen waarom die grote hoeveelheid parttimers wijst op een gebrek aan emancipatie. Maar in België werken de mannen dan weer opvallend weinig deeltijds, en wat is emanciperender: je beiden over de kop werken of allebei meer tijd hebben voor zaken die ook gedaan moeten worden? Deeltijds werken kan ik iedereen aanraden. Mij lukt het doorgaans niet omdat ik een onzakelijke zelfstandige ben, maar die fases in mijn leven dat ik voldoende kon verdienen in minder dan 40 uur wist ik direct…
